Што робяць ва ўмовах жыцця на самааддаленні наведвальнікі аддзялення дзённага знаходжання для грамадзян пажылога ўзросту ТЦСАН? Жывуць!
Паведамленне ад спецыялістаў цэнтра Тамары Лукшы і Галіны Нядвецкай, што трэба па магчымасці заставацца дома, мы, наведвальнікі аддзялення, успрынялі ўсур’ёз і з разуменнем: гэта клопат пра людзей залатога ўзросту, пра здароўе ветэранаў працы.
Новы рэжым жыцця абмежаваў нашы стасункі. Цяпер мы не можам наведваць гурткі, адчуваць дабрыню і цеплыню сэрцаў адзін аднаго і спецыялістаў цэнтра, што працуюць з намі, дапамагаюць у розных сітуацыях.
І хоць пандэмія прымусіла нас весці хатні лад жыцця, супрацоўнікі аддзялення не парываюць сувязь са сваімі падапечнымі. Мы часта размаўляем з імі па тэлефоне, стасуемся ў сацыяльных сетках, фатаграфуем і дасылаем фота работ у Вайбер.
Так, наведвальнікі гуртка «Асарці» прадэманстравалі вырабы да Вялікадня, а жанчыны з «Чароўнага клубка» наладзілі сапраўднае спаборніцтва па вязанні шкарпэтак. Не сядзяць склаўшы рукі майстрыхі іголкі, шыдэлка і прутка!
Больш складана нашым танцорам і спевакам – але і яны знайшлі выйсце са становішча: спяваюць па тэлефоне, танцавальныя па адпрацоўваюць з табурэткай. А прыхільнікі здаровага ладу жыцця могуць займацца скандынаўскай хадзьбой у лесапарку ці іншым малалюдным месцы, захоўваючы патрэбныя меры перасцярогі: маска, пальчаткі, дыстанцыя, дэзсродкі.
Мы прытрымліваемся рэкамендацый не наведваць храмы – але яднаемся ў малітве па радыё і тэлебачанні. У магазіны стараемся хадзіць у той час, калі там мала пакупнікоў.
Больш свабоды ў тых, хто жыве ў прыватным доме ці мае дачу. Мы абмяркоўваем паміж сабой, што пасеялі-пасадзілі, што як цвіце, дзелімся парадамі і надзеямі на ўраджай.
І пераасэнсоўваем жыццёвыя каштоўнасці: бачым у звыклым, паўсядзённым, на што ў мітусні будняў перасталі звяртаць увагу, вялікую значнасць, бясцэннае багацце, падараванае нам прыродай і самім жыццём.
Ёсць яшчэ і хатнія клопаты: прыгатаваць абед, прыбраць хату, дагледзець жывёлу, дапамагчы зрабіць хатнія заданні ўнукам…
Вечарам падводзім вынікі дня і плануем заўтрашні, молімся, дзякуем Богу – і нізка кланяемся медыцынскім работнікам за самаадданую працу, успамінаем тых, хто здабыў для нас Вялікую Перамогу 75 гадоў таму.
І паасобку наведваем наш другі дом – цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва, каб падзяліцца радасцю ці клопатам, атрымаць маскі, пашытыя для нас спецыялістамі, сродкі дэзінфекцыі, падзякаваць, што і ў гэты няпросты час не пакідаюць нас сам-насам з пандэміяй.
Так трэба – і мы застаёмся дома, з вялікім спадзяваннем на хуткія сустрэчы!
